လက္တန္းစာဆို (သို႔မဟုတ္) သိုက္ေဖာ္ဆရာ

ကၽြန္ေတာ္႐ို႕ေက်ာက္ၿဖဴၿမိဳ႕ဝန္းက်င္ဟိ ေက်းလက္ေတာ႐ြာတြင္ လူပုဂၢိဳလ္ သို႔မဟုတ္ အေၾကာင္းအရာတခုကို ၿမင္လွ်င္ၿမင္ခ်င္း ကဗ်ာ၊လကၤာ၊ သံေပါက္ စသည္ကဲ့သို႔ လက္တန္ကဗ်ာလိုလို သံေပါက္လိုလို တခၤဏုပၸတၱိဉာဏ္ႏွင့္စာခ်ဳိးတတ္သူ တခ်ဳိ႕ဟိသည္။ ဤသည္ကို ေဒသအေခၚ “သိုက္ေဖာ္သည္“ဟုလည္းေၿပာၾကသည္။ ေနာင္ၿဖစ္လာဖို႔ အေၾကာင္းကို စပ္ဆိုတတ္သၿဖင့္ အတိတ္နမိတ္႐ို႕လည္း ပါလီရာ သိုက္ေဖာ္သည္ဟုဆိုၿခင္းမွာ မမွားပါ။ ရခို္င္ရာဇဝင္၌ သီရိသုဓမၼရာဇာလက္ထက္ “သိုက္တတ္င/လက္႐ံုး”အမတ္ၾကီးမွာ တေဘာင္၊ ၾတင္း၊စနည္းနာၿခင္း၊ ၾကားၿမင္သမွ်ကို အဓိပၸါယ္ေကာက္ေဖာ္ၿပၿခင္း၌ နာမည္ၾကီး အမတ္ၿဖစ္လီသည္။

ကၽြန္ေတာ္႐ို႕အငယ္ေခ်ခါက ကၽြန္ေတာ္႐ို႕႐ြာအနီးအနားတြင္ ထိုသို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္တဦးေပၚဖူးသည္။ ေက်ာက္ၿဖဴၿမိဳ႕မွ ရနံေတာင္(ေရနံေတာင္)၊ မင္းၿပင္ဖက္လားလွ်င္ ကုလားဘာ႐ြာ၏ အေ႐ွ႕ဖက္တြင္ “အူေခ်” ဟူေသာအရပ္၌ သူသည္ ဥယ်ဥ္ၿခံၿမီလုပ္ကာ မိသားစုႏွင့္ နိန္သူၿဖစ္သည္။ သူ႕နာမည္မွာ “ၾကြင္းက်န္ေအာင္” ၿဖစ္သည္။ “ပညတ္လားရာ ဓာတ္သက္ပါ”ဆိုေရပိုင္ သူ႔အမည္ကိုၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ဤသူသည္ သူ၏ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမထဲတြင္ ၾကြင္းက်န္ခသူတေယာက္ၿဖစ္ေၾကာင္း ထင္႐ွားလီသည္။ သားသမီးအဖတ္မတင္တတ္ေသာ မိဖတိက သူ႔ကိုအၾကြင္းအက်န္အၿဖစ္ “ၾကြင္းက်န္ေအာင္”ဟု နာမည္ပီးခသည္။ အမွန္လည္းသူသည္ မသီမေပ်ာက္ဘဲ ၾကြင္းက်န္ခ၏။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုၿမင္ဖူးခ်ိန္မွာ သူသည္ အသက္(၅၀)နီးပါးဟိနိန္ယာ။ လူၾကီးတိက သူ႔ကိုလွ်ာစက္၊အာစက္ပါသူဟုေၿပာၾကသည္။ သူ႔လွ်ာအလယ္တြင္ အမည္းစက္ပါသည္။ ထုိေၾကာင့္ သူေၿပာလိုက္လွ်င္ မၾကာခင္ သူေၿပာေရအတိုင္းၿဖစ္ေတလို႔ေၿပာၾကသည္။

တနိန္႔၌ သူသည္ ရနံေတာင္(ေရနံေတာင္)၌ ရနံ(ေရနံ)တြင္းတူးနိန္သူ တဦးအနားက ၿဖတ္လားယင္း ရနံ(ေရနံ)တူးနိန္သူကို “လက္ေတာင္ အေတာ္နက္ယာလား” ဟုမိန္း၏။ ရနံ(ေရနံ)တြင္း တူးနိန္သူက “လက္ေတာင္ တရာနက္ယာ” လို႔ၿပန္ေၿဖလိုက္၏။ ထုိအခါ သူက “လက္ေတာင္တရာ တအာဒါ” ဟု လႊတ္ခနဲေၿပာထားခသည္ဆို၏။ ထုိရနံ(ေရနံ)တြင္းမွာ လိုရာေလာက္နက္ေအာင္ တူးတူး တနိန္႔လွ်င္ ရနံ(ေရနံ)ဆီ တအာဒါသာရသည္ ဆို၏။ (တအာဒါမွာ တပလင္း(တပုလင္း)၏ တဝက္ၿဖစ္သည္။)

ထုိရနံ(ေရနံ)ေတာင္၌ပင္ၿဖစ္သည္။ “ၾကိမ္ခါးပိန္ကုန္းတန္း” အစုတြင္နိန္ေသာ ေဒၚေအာင္မၿဖဴမွာ ရနံ(ေရနံ)တြင္းပိုင္သွ်င္ၿဖစ္သည္။ ညည့္က်ေက သူ႔ရနံ(ေရနံ)တြင္းက ရနံဆီ(ေရနံဆီ)တိကို လူခိုးခံနိန္ရသၿဖင့္ “တန္းထားဦး”႐ြာက “အပု”မည္ေသာ သူေတာ္ကို ညည့္အိပ္ညည့္နိန္ အေစာင့္ခိုင္းထားသည္။ ထုိအပုသူေတာ္လည္း ရနံတြင္း(ေရနံတြင္ူ)ေစာင့္ယင္း ေတာထဲက ရနံ(ေရနံ)တြင္းမွာ ညည့္တိုင္းအိပ္သည္။ ဤအပုမည္ေသာ ဦးသူေတာ္မွာ ရနံတြင္း(ေရနံတြင္း)အငွါးေစာင့္သည္ဆိုကတည္းကပင္ ဦးသူေတာ္က်င့္ဝတ္ႏွင့္ ညီသူမဟုတ္ေခ်။ ညဇာဖက္လည္း ထမင္းခ်က္ခ်င္ ခ်က္စားသည္။

ၾကြင္းက်န္ေအာင္ႏွင့္ သူေတာ္အပု႐ို႕ဇာကစလို႔ ဇာပိုင္ ကေတာက္ကဆ ၿဖစ္ၾကသည္မသိ။ ၾကြင္းက်န္ေအာင္ သူေတာ္အပုကို လက္ညႈိးထိုးၿပီး-

“တန္းထားဦးက အပုသူေတာ္၊ ေအာင္မၿဖဴမွာ ဆီေစာင့္ေခၚ၊ သူေတာ္လမိုက္၊ သိုင္းေခါင္း(သန္းေခါင္း)ေလာက္မွာ က်ားၾကီးလိုက္” ဟု သိုက္ေဖာ္ထားခသည္ဆို၏။ အမွန္ပင္ဟုတ္၏။ သံုးရက္ပင္မၾကာ ရနံ(ေရနံ)ၿမီသို႔ တစ္ခါမွ မေရာက္လာဖူးေသာ က်ားၾကီးတေကာင္ ေရာက္လာၿပီး ဟိန္းေဟာက္နီေသာအခါ သူေတာ္အပုလည္း ေၾကာက္ၿပီးေက ညည့္ခ်င္းပင္ ႐ြာကိုဆင္းၿပီးလာသည္။ ေနာက္လည္း ရနံ(ေရနံ)တြင္း မေစာင့္ဝံ့ယာ။

ရနံ(ေရနံ)တြင္းပိုင္သွ်င္ ေဒၚေအာင္မၿဖဴတြင္ ေမာင္ဘထြန္းဟူေသာ သားတေယာက္ဟိသည္။ တစ္နိန္႔တြင္ ၾကြင္းက်န္ေအာင္က-

“ၾကိမ္ခါးပန္ကုန္းတန္း ေမာင္ဘထြန္း၊ ဆီးလမ္းမေၿဖာင့္ ဝမ္းေၾကာင့္ေၾကာင့္၊ အမိၿဖစ္သူ ေအာင္ၿမၿဖဴ၊ လူကိုၿမင္ယင္း ငိုၿပယင္း” ဟုေသုိက္ေဖာ္ၿပန္သည္။

အမွန္ပင္ ေမာင္ဘထြန္းဆိုသူမွာ ဝမ္းခဲ၊ ဝမ္းနာ ေရာဂါရသည္။ လႏွင့္ခ်ီ၍ေရာဂါၿဖစ္ေနသၿဖင့္ ဆြီမ်ဳိးဉာတိမ်ားက သတင္းလာမိန္းၾကရာ သူ႔သားၾကီးကို အလြန္ခ်စ္ေသာ ေဒၚေအာင္မၿဖဴမွာ သူ႔သားေရာဂါကို ဇာဆရာ၊ ဇာဆီး႐ို႔ႏွင့္ ကုသၿပီးယာ၊ အဂုထိမေပ်ာက္သိမ့္သည္ကို လူနာမိန္းလာသူတိုင္းအား ငိုပနာေၿပာၿပတတ္သည္ဆို၏။

မိုးဦးက်တနိန္႔၌လည္း ၾကြင္းက်န္ေအာင္သည္ သူ႔ဥယ်ာည္ဟိရာသို႔ လာရာ ေတာင္ထက္တြင္ သမီးေယာက္ဖ ေတာ္သူကိုၿမင္သၿဖင့္ ...

“အဝိုင္း..ေယာက္ဖ၊ ေတာင္ထက္မွာ အေစာ္လုပ္နိန္ေရာင္” ဟုလွမ္းေၿပာ၏။ ထိုအခါ ေတာင္ထက္က လူက “အိုင္း...လဝိုင္ ဟာလူ၊ တၿခားအလုပ္မၿမင္လို႔ ေတာင္မွာ နပ်ဳိးပင္စိုက္ နိန္ေရဝိုင္း” ဟု လွမ္းေၿပာ၏။ ထိုအခါၾကြင္းက်န္ေအာင္က-

“အလုပ္မၿမင္ အပ်ဳိးပင္၊ ေတာင္မွာ တင္စိုက္၊ ရင္းပိုးကိုက္လိမ့္မည္” ဟုဆိုထားခသည္။ သူဆိုထားခသည္အတိုင္း ေတာင္ထက္တြင္ တင္စိုက္ထားေသာ နပ်ဳိးပင္သံုးေလးဆယ္မွာ တပင္မက်န္ရင္ပိုးကိုက္သၿဖင့္ နပ်ဳိသီးတခိုင္လည္း မစားလုိက္ရသၿဖင့္ တဆဲတည္းဆဲနိန္ေရလို႔ ၾကားရသည္။

ဤသို႔ ၾကြင္းက်န္ေအာင္ ေၿပာတိုင္းၿဖစ္တတ္သည္ဟူေသာ စကားေၾကာင့္ မင္းေတးေတာင္ရင္းေက်း႐ြာဟိ လမ္းနားအိမ္တြင္ နိန္ထိုင္သူ “ေမာင္ႏွံ”သည္ သူ႔လယ္ကညင္ေတးၿပင္၌ ႏြားေက်ာင္းနိန္စဥ္ ၾကြင္းက်န္ေအာင္ ေခ်ာင္းဖ်ား႐ြာဖက္ကၿပန္လာသည္ကို ၿမင္သၿဖင့္....

“အစ္ကို တခ်က္နိန္ပါဦး” ဟုဆို၏။

ၾကြင္းကန္ေအာင္က-

“အေစာ္ေရာင္ဝိုင္း” ဟုေၿပာၿပီး ေမာင္ႏွံ အနားမွာ လာရပ္သည္။ ထိုအခါ ေမာင္ႏွံက-

“ဂုပိုင္လွက္ အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ႏြားအုပ္က နမေခ်ေလးငါးေကာင္ႏွစ္တိုင္းသားက်ေဂလဲ နထီးတေကာင္းလည္းမပါ၊ နမ တိဂ်ည္းေပါက္ေတ၊ ယင္းေစာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ နမတိ နထီးတိဂ်ည္းေပါက္ေယာင္ တခ်က္သိုက္ေဖာ္ပီးခပါလား။ အစ္ကိုသိုက္ေဖာ္ေက ေဖာ္ေရအတိုင္း ၿဖစ္ေတလို႔ လူတိကေၿပာဂတ္လို႔၊ တခ်က္ နထီးေပါက္ေယာင္ ေဖာ္ပီးခဘလတ္။”

ထိုအခါၾကြင္းက်န္ေအာင္က-

”အိုင္းဝိုင္-ေဖာ္ပီးခေမ”ဟုေၿပာၿပီး-

“လီသြင္သြင္ ကညင္ေဒးမာ၊ မေတးေတာင္ ေယာင္လုိ႔လားေက၊ လမ္းနားအိမ္မာ၊ ၿမီဆီၿပန္ေက ေမာင္ႏွံမွာကား၊ ဂနိန္႔ကစလို႔ နမကားေပ်ာက္၊ နထီးေပါက္လီ၊ ေပါက္လိေမ” ဟု ေၿပာထားခသည္။

ေနာက္တႏွစ္မွာ ၾကြင္းက်န္ေအာင္ သိုက္ေဖာ္ထားသကဲ့သို႔ ေမာင္ႏွံ၏ နမေလးငါးေကာင္က ႏြားထီးဂ်ည္းေပါက္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ထိုႏြားထီးတိမွာ ႏြားမမ်ားေလာက္ပင္ ၾကီးထြားမႈမဟိဘဲ ေပမမွီ ေဒါက္မမွီ ဘုစုခ႐ုတိဂ်ည္းၿဖစ္နိန္လီရာ ေရာင္းလွ်င္လည္း ႏြားမမ်ားေလာက္ပင္ စ်ီးမရသၿဖင့္ ေမာင္ႏွံမွာ ၾကြင္းက်န္ေအာင္အား သိုက္ေဖာ္ခိုင္းမိသည္ကို ေနာင္တရမဆံုးၿဖစ္နိန္လီသည္။

.................................
မွတ္ခ်က္။ ။ ေအေဆာင္းပါးကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ဝီခေရ “ေက်ာက္ၿဖဴၿမိဳ႕တည္(၁၈၀)ၿပည့္အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္ၿဖဴမဂၢဇင္း”တြင္ ေဆာင္းပါးသွ်င္ “ေဝယံလင္းေခါင္”၏ ေဆာင္းပါးကိုကူလို႔ေဖာ္ၿပအပ္ပါသည္။